چه کسی می گوید،آینه ظاهر بین است.

من دراین آینه ها می نگرم،مرگ تدریجی خود می بینم،آتشی در دل خود می بینم

آتشی داغ که از شعله ی آن،همه ی روح و تنم می سوزد،

من دراین آینه ها بیش از این ظاهر مفلوک خودم می بینم

من دراین آینه ها می بینم

چون درختی که دراین خاک اسیری تنهاست

تشنه ی آبم و یاران عوضش شاخه های من تنها شکنند

آینه با من ازین بی رحمی سخنی می گوید.

بی گمان می خندم،مگر امکانش هست؟دوستان خنجری برمن بزنند؟

گفته ی اینه ها،چون دروغی محض است گفته ای بی معناست.

بعدازین خنده تلخ،گریه در دل پیداست

نفسم می گیرد،بغض پردرد و غمم،راه گلو می بندد

آینه از ته دل برغم من می خندد،خنده اش پرمعناست

بغض همدردیش از چهره ی تارش پیداست

خنده با این معناست

که شکست من ازین اشک دوچشمم پیداست... . 

خدا اینجاست،می دانم،می بینم، می فهمم،

خدا در چرخش کند قلم،دردامن کاغذ،

به من آهسته می گوید:من اینجایم.

خدا در خانه چشمم،خدا در آمالم،

خدا در آستان ذهن پر آشوب من تنهاست.

خدا در خواب یا در خرمن سبز نهفته در دل دانه،خدا در دستهای بسته غنچه،

خدا حتی در آواز حزین مرغ شب پیداست،

خدا در شب پره بال است،خدا در موج آواز است.

خدا در ژرف عمق کهکشان نور است.

خدا در نم نم باران،خدا در ابر،

خدا در رنگ رنگ خوشه ی رنگین کمان پیداست.

خدا راز دل دریاست.

خدا درشوق قطره،درخرامیدن به سوی ابر آشوب است.

خدا درچشمه هم میل نشستن در دل دریاست

خدا زیباست،خدا اینجاست،می دانم،می بینم، می فهمم...

هردهان چشمی ست

به حرف که می آید،پلک می زند

پس برای دهان هایی باید عینک های دودی ساخت

تا ملایم تر بسوزانند

برای دهان هایی که در آسانسورها مانده اند-عینک طبی

تا فریادهایشان برگوش ها میزان شود

وامااینک بی صدا میگویم

چشم دهانت باید سخنرانی درسکوت را بیاموزد 

حرفای ماهنوز ناتمام...

تا نگاه میکنی;

وقت رفتن است

بازهم همان حکایت همیشگی!پیش از آن که باخبر شوی لحظه ی عزیمت تو ناگزیر می شود

آی...

ای دریغ و حسرت همیشگی!

ناگهان چقد زود دیر می شود!

ماچون دو دریچه روبه روی هم

آگاه زهر بگو مگوی هم

هرروز سلام و پرسش و خنده

هرروز قرار روز اینده

عمر آیینه بهشت

اما...آه

بیش از شب و روز تیرو دی کوتاه

اکنون دل من شکسته و خسته ست

زیرا یکی از دریچه ها بسته ست

نه مهر افسون 

نه ماه جادو کرد

نفرین به سفر 

که هرچه کرد اوکرد

چه خوشبختی بزرگیست بدیختی های کوچک!

روح های اندکی که از رنج های حقیر به ناله می آیند،

دردهای روزمره گزفتارشان می کند،

قدر سعادت بزرگی که خدا نصیبشان کرده نمی دانند،

این ها از لذتهای روزمره و نعمتهای ریخته پاش هم غرق شور و شعف می شوند.

این دنیا برا این دلها بهشت است.

کامی که با آب نبات شیرین می شود چقدر آسان می تواند خوشبخت باشد...

واما چه رنجی است لذت ها را تنها بردن

و چه زشت است زیبایی هارا تنها دیدن

و چه بدبختی آزار دهنده ای است تنها خوشبخت بودن

دربهشت تنها بودن سخت تر از کویر است

عمیق ترین و بهترین تعریف از عشق این است:

عشق زاییده تنهایی است و تنهایی نیز زاییده عشق.

اگر کسی پیوندی،کشش،انتظاری و نیاز پیوستگی و اتصال در درونش احساس میکند و

بعد احساس کند که از او جدا شده و تنها مانده،درانبوه جمعیت هم تنهاست...

نمی دانی گریستن برای کسی که حدقه چشمش جز دو حفره ی بزرگ و عمیق برخاک نیست

چه رنج اورست!

چه میگویم رنج،درد،سخت!

این کلمات ازآن زنده هاست،از آن دنیای پراز توانستن،

پرازبودن و پراز زندگی کردن.